S&M

Μαζοχισμός

1. η σεξουαλική διαστροφή κατά την οποία ο πόνος γίνεται πηγή ηδονής
2. η ιδιότητα μερικών ανθρώπων να αντλούν ευχαρίστηση από οδυνηρές καταστάσεις

(από βικιλεξικό)

Όχι δεν πρόκειται να αναφερθώ στο πρώτο είδος του μαζοχισμού, πιστεύω ότι ένα "απαγορευμένο" σάιτ θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο για την ενημέρωσή σας περί αυτού, καθώς επίσης θα σας παρείχε και πολλά βοηθητικά παραδείγματα.

Σε αυτό το πόστ σκοπεύω να αναφερθώ στη σκοτεινή δύναμη που μας ελκύει να παραμείνουμε προσκολλημένοι σε καταστάσεις ή πρόσωπα που μας πονάνε.
Μπορεί να μην μας ευχαριστεί να παραμείνουμε στις διάφορες οδυνηρές καταστάσεις που στέκονται εμπόδια στην ευτυχία μας, ωστόσο ακόμα και αν γνωρίζουμε το οτι εάν καταφέρουμε να ξεφύγουμε απο αυτά τα πρόσωπα που μας πονάνε με τον ένα η τον άλλο τρόπο, δεν θέλουμε να ξεφύγουμε.
Και γιατί γίνεται αυτό;
Γιατί έχουμε αισθήματα.
Λυπάμαι και εγώ που δεν είμαι μία αναίσθητη μουλάρα, που θα αδιαφορούσε για το άτομο σου και θα σε είχε σαν σκυλάκι να τρέχεις πίσω απο τα φουστάνια της.
Λυπάμαι που άτομα σαν και εσένα σιγά σιγά με αναγκάζουν να μετατραπώ σε μία εγωκεντρική σκύλα που φοβάται να αγαπήσει για να μην πληγωθεί.
Λυπάμαι που είμαι τόσο ηλίθια και ανέχομαι κάθε καπρίτσιο σου.
Λυπάμαι που ακόμα δεν έχεις καταλάβει το πόσα έχω κάνει εγώ για σένα.
Δεν μετανιώνω που "σε αγάπησα".
Γιατί "μαζί σου" πέρασα υπέροχα.
Με έκανες να νιώσω ξεχωριστή, πιο δυνατή, ότι έχω ένα άτομο που θα με ακούσει ότι και αν έχω να πω, που νοιάζεται για μένα, που μου έλεγε όμορφα πράγματα και ήξερε πάντα πως να με ηρεμήσει ,πότε να μου μιλήσει και πότε όχι.
Και όλα αυτά γιατί;
Για να μου φερθείς έπειτα σαν να είμαι κάποια του δρόμου;
Με ποιο μαμημένο δικαίωμα έρχεσαι εσύ και μου διαλύεις τη ψυχολογία και τον εγωισμό;
Και μάλιστα χωρίς κάποιο ουσιαστικό λόγο;
Το λάθος μου ήταν που ενδιαφέρθηκα για εσένα;
Και απλά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο είμαι ακόμα εδώ...
Νιώθω σαν να περιμένω ένα τρένο που έχει φύγει και σαν να έχασα κάτι πολύτιμο που δεν το εκτίμησα όταν το είχα, νιώθω ότι φταίω εγώ για όλα.
Όχι ότι περιμένω να το δεις, εξάλλου ο μόνος που σε νοιάζει είναι ο "υπέροχος" εαυτούλης σου και η καλοπέρασή σου. Εύχομαι όμως να καταλάβεις ότι πλέον έμεινες χωρίς λόγο ύπαρξης. Είχες πει ότι ο λόγος ύπαρξής σου είναι να κάνεις τους άλλους χαρούμενους.
Μάθε λοιπόν ότι εμένα δεν με έκανες χαρούμενη.
Γιατί μου άνοιξες τις πύλες σε έναν υπέροχο κόσμο και έπειτα με πέταξες έξω, σαν να μην χωρούσα πλέον εκεί.

-L I V E-

(ΚΑΙ ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΠΟΣΤ ΠΟΥ ΟΛΟΙ  ΤΑ 10 -θελω να ελπιζω οτι ειναι τουλαχιστον 10 xD- ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝΕ)


Ζησε. Αγαπα. Γελα. Χορεψε μεσα στη βροχη χωρις ομπρελα, πηγαινε κοντρα στον ανεμο, σκαρφαλωσε στην πιο ψηλη αμυγδαλια, ασε τα ανθη να γεμισουν τα μαλλια σου, φτασε ψηλα και αγγιξε τα συννεφα. Ειναι η ζωη σου, ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ. Ξενυχτησε παρεα με φιλους κατω απο ενα ολογιομο φεγγαρι, διπλα στη θαλασσα ακουγοντας το κυμα να χτυπαει στα βοτσαλακια και νιωθοντας μια γλυκια αλμύρα πανω στο δερμα σου. Πηγαινε στα παρτυ, χορεψε σαν να μην υπαρχει αυριο, νιωσε την αδρεναλινη να ανεβαινει, νιωσε τη μουσικη να σε γεμιζει, ξεχνα τις εγνοιες σου και φροντισε να σου μεινει αξεχαστη αυτη η βραδια. Αγαπησε, ακομα και αν πληγωθεις μετα, ακομα και αν νιωσεις αδυναμια, προδωσια, οικτο ή απεχθεια. Ολα στο προγραμμα ειναι. Καποια στιγμη, ολοι δεν θα σε πληγωσουν; Κανενας δεν ειναι αλαθητος ή τοσο τελειος που σε καποια στιγμη να μην πληγωσει ακομη και αθελα του τα προσωπα που αγαπαει. Μην μετανιωσεις για τιποτα απο οσα εκανες. Μαθε απο τα λαθη σου και φροντισε να σε κανουν πιο δυνατο απεναντι στις κακουχιες της ζωης, ακομα και αν ολοι θελουν να σε δουν να πεφτεις, ακομα και αν κρεμεσαι απο μια κλωστη αρπαξε αυτην την κλωστη και ξεκινησε να ανεβαινεις μεχρι να φτασεις στην κορυφη και να τουσ αποδειξεις οτι εισαι ακομα εδω και οτι θα εισαι μεχρι να κλεισεις τα ματια σου γεματος απο ομορφες εμπειριες, γεματος απο ζωη. Ακομη, μη μετανιωσεις γιατι απλα σκεψου οτι περασες καλα. Ησουν ευτυχισμενος τοτε , αυτο ηταν κατι που ηθελες με ολο σου το ειναι, με ολη σου την υπαρξη και θεληση. Αλλωστε, αν δεν το ειχες κανει τοτε τωρα θα βασανιζοσουν απο την κλασικη ερωτηση "Τι θα ειχε γινει αν....;" Ο χρονος περναει θελεντας και μη, απαλυνει ολες τις πληγες μερα με τη μερα, μεχρι να επουλωσουν τελειως και να μεινει ενα σημαδι, απλα για να μην ξεχασεις. Παρε τα ρισκα σου. Ακου τη μουσικη που θελεις, μη σε νοιαζει τι λενε οι αλλοι για σενα, το θεμα ειναι τι πιστευεις εσυ για σενα και αν αισθανεσαι εσυ καλα με αυτο. Οι αλλοι, απλοι θεατες της καθημερινοτητας σου ειναι, ερχονται και φευγουν , εσυ ομως θα παραμεινεις μεχρι να πεσουν οι βελουδινες κουρτινες, οταν θα ερθει το τελος μιας λαμπρης παραστασης. Μη ντρεπεσαι για αυτο που εισαι, εισαι μοναδικος. κανενας αλλος δεν υπαρχει σαν εσενα και ουτε θα υπαρξει. Μην υποβαθμιζεις τον εαυτο σου, κρατα το κεφαλι σου ψηλα και αγαπα τον εαυτο σου. Μην φοβασαι να αφεθεις, στο ερμαιο των επιθυμιων σου. Ακομα και αν η μερα σου ξεκινησει στραβα, εχεις μπροστα σου 24 ωρες να την ισιωσεις.

 Ειναι στο χερι σου η ζωη σου. Εχε αστερια στα ματια σου, ονειρα για το μελλον, αγαπη στην καρδια σου, αδρεναλινη στο αιμα σου και ενα χαμογελο στα χειλη σου. Και πανω απο ολα μη ξεχασεις ποιος εισαι. Οι καιροι αλλαζουν, πολυ πιθανο να αλλαξει η συμπεριφορα σου, τα γουστα σου, τα συναισθηματα σου, μην αφησεις ομως ΚΑ ΝΕ ΝΑΝ να σου παρει το χαμογελο απο τα χειλη σου. Μην παψεις να ελπιζεις. Παντα μετα απο μια καταιγιδα ερχεται το ουρανιο τοξο να μας γεμισει με αισιοδοξια και ευτυχια. Και γω λοιπον, για αυτο το ουρανιο τοξο θα ζω. Γιατι αξιζει οσο τιποτα αλλο αυτο το αισθημα ανακουφισης και αγαλιασης οταν κατι δυσφορο και ψυχοφθορο τελειωσει και επανελθει η γαληνη στη ψυχη σου.

If I say I love you, I am a liar.

Και καπου αναμεσα στις Αρχες Φιλοσοφιας Β' Λυκειου, σε μια συζητηση με ενα συγκεκριμενο ατομο (ναι, εσενα λεω καλο μου twix) και στo Ville Valo & Manna- Just for tonight αναρωτιεμαι...

Ποσο ευκολο ειναι να μεταβληθουν τα αισθηματα που τρεφουμε για καποιο ατομο; Πως ειναι δυνατο τη μια μερα το ιδιο ατομο να αποτελει εναν απο τους λογους που σε κρατουν στη Γη ( κυριολεκτικα, βλεπε τασεις καταστροφης, ερχομενο ποστ) και την επομενη να ειναι ενας απο τους λογους που θα σε οδηγησουν σε τασεις καταστροφης;

Και αλλαζουν οντως τα συναισθηματα αυτα, απο παθος σε μισος, απο αγαπη σε αποστροφη και παει λεγοντας; Ή απλα ειναι αλλη μια υποδειξη της ανθρωπινης μας αδυναμιας να παραδεχτουμε τα αισθηματα μας καθαρα και ξαστερα; Ή ο ανυπερβλητος εγωισμος και η ψωρο-υπερηφανια που μας στερει αγαπημενα προσωπα;

Γιατι οκ, νιωθεις πολλα για αυτο το ατομο ΣΕ ΝΙΩΘΩ  ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ (συμπληρωση λογω παρατηρησης καποιου παλιοτερα, για προστυχο υπονοουμενο κατι που σιγουρα δεν θελω να περασω αυτη τη στιγμη) αλλα πως γινεται να ειναι τοσο σημαντικο αυτο το ατομο για εσενα και επειτα να επικαλεισαι την αναισθησια η τον εγωισμο σου και να το αφηνεις να φυγει;

Περιμενεις να σου πει οτι πληγωθηκε; Οτι εκλαψε, οτι εχει πρηξει κυριολεκτικα τον περιγυρο του με αυτα τα ρημαδια τα ατελειωτα "ΚΑΙ ΑΝ" ; Σκεφτηκες οτι το τρωνε και το βασανιζουν οι τυψεις και οι ενοχες; Οχι. Τον εαυτο σου σκεφτηκες. Και αυτο το ατομο τον εαυτο του σκεφτηκε εδω που τα λεμε. Γιαυτο δεν σου ειπε τιποτα και ουτε θα σου ελεγε. Προτιμησε να φυγει σωζοντας οση περηφανια του εχει απομεινει και να αφησει τα κομματια σπασμενα στο πατωμα, χωρις να νοιαζεται ποιος θα τα πατησει. Και εσυ τι εκανες; Το αφησες να φυγει. Αυτο το ατομο που σημαινε τοσα για σενα, τωρα το αφηνεις να φυγει. "Δεν με νοιαζει" θα πεις. Το εννοεις;

Αλλα φιλοι μου, η ζωη δεν τελειωνει εδω.
Τα κουφια συναισθηματα, οι δηθεν αγαπες, τα κλεμμενα καρδιοχτυπια, τα διαφανα δακρυα, οι ματωμενες συγγνωμες συνεχιζονται.
Οχι μονο για αποψε, οχι μονο για σημερα, αυριο, μεθαυριο.



ΛΟΙΠΟΝ
Ναι ειμαι επηρεασμενη απο διαφορα γεγονοτα και εγραψα αυτο εδω, το οποιο δεν ξερω για ποσο θα καταφερει να μεινει στο μπλογκ.(-δευτερη φορα που το ανεβαζω, γραφτηκε εχτες, δημοσιευτηκε χτες, διαγραφηκε και αναδημοσιευτηκε)
Ναι ΘΑ ΜΠΡΟΡΟΥΣΕ να ειναι για σενα, οχι ομως δεν ειναι.
Ναι το ξερω οτι δεν βγαζει νοημα, επρεπε ομως καπου να ξετυλιξω -λεμε τωρα- το κουβαρι στο μυαλο μου.
Και ναι, ελπιζω να ειμαι σε θεση να γραψω κατι αισιοδοξο συντομα. Βαρεθηκα την υποκρισια σας, τα προσωπεια και τις δικαιολογιες σας, ομως εχω καταντησει νευρικη και πιεστικη και θελω την παλια κατερινα πισω.
Και ενα οχι, γιατι πρεπει να σταματησουμε αυτο τον εγωισμο που μας δερνει.

Ελα...(Psycho)

Ελα...ελα να με σωσεις...βλεπω πολλα φωτα...κιτρινα κοκκινα πορτοκαλι...με τυφλωνουν...παιρνουν οτι μου εχει απομεινει...και δεν σε βλεπω..τωρα πια εισαι μια ξεθωριασμενη απομακρη αφιλοξενη μορφη διαφανη που στεκει παραπερα σαν να περιμενει κατι που θα ερθει συντομα...και η σιωπη παραμενει...αυτη η εκκωφαντικη σιωπη που βουϊζει μεσα στα αυτια μου και με τρελαινει...ελα να σταματησεις τις σκεψεις που θολωνουν τη λογικη μου...και με βυθιζουν σε μια σκοτεινη απυθμενη δυνη...ελα να ενωσεις τα σπασμενα κομματια, να κανεις τα λογια πραξεις, να μου δειξεις οτι μαγαπας και νοιαζεσαι και με προσεχεις, οτι δεν με ξεχασες και με θυμασαι, οτι θα εισαι εδω οτι και αν συμβει...η φιγουρα σου ξεθωριαζει περισσοτερο, η σκεψη σου μακρυνη και ξενη...που εισαι; Μου λειπεις τοσο πολυ...Αν ηξερες ομως νωριτερα ολα αυτα θα τρομαζες και θα εφευγες μακρια μου, θα με αφηνες οπως και ολοι οι αλλοι...στο δικο μου σκοταδι, στο δικο μου κοσμο...Και τωρα...; Και τωρα τι...; Εφυγες και εσυ...Η φιγουρα σου διαγραφεται αμυδρα στον οριζοντα...ειναι μακρια...μακρια μου...και εφυγε χωρις να μαθει και να ακουσει ολα αυτα που ειχα να πω, και εμεναν φυλαγμενα στη ψυχη μου...ελπιζω να καταλαβεις...πρεπει, πρεπει να καταλαβεις η τουλαχιστον να προσπαθησεις..εγω να ξερεις θα ειμαι εδω...θα περιμενω να γυρισεις, ξανα να με ακουμπησεις, να με φιλησεις, να σε νιωσω κοντα μου και τη ζεστη σου ανασα και τα τρυφερα σου χαδια στο δερμα μου...να κουρνιασω στην αγκαλια σου και να σε ακουσω να γκρινιαζεις που σε ενοχλουν τα μαλλια μου, αλλα να μην με αφηνεις να τα μαζεψω, για να μη χαθει η μαγεια της στιγμης...να μεινουμε παλι ξαπλωμενοι ο ενας πλαι του αλλου χωρις να λεμε τιποτα, γιατι ακομα κα η σιωπη μπορει να λεει τοσα πολλα...θελω να μου κρατας το χερι οσο περπαταμε στα βρεγμενα σοκακια της πολης και βρεχομαστε και μοιαζουμε με μικρα γατακια που εχουν χαθει και ψαχνουν ενα ζεστο μερος για να κοιμηθουν...ελα...γιατι εφυγες τοσο νωρις μακρια μου και δεν προλαβα να σου δειξω ποσα σημαινεις για μενα...ελα...γιατι σε εχω αναγκη...και μακρια σου τιποτα πια δεν εχει νοημα...ολα μου ειναι αδιαφορα...η σπιθα απο τα ματια μου εχει χαθει...αυτο που εχει απομεινει ειναι ενα εντονο γιατι και μια γευση πικρη στα χειλη μου...ελα...πριν τα φωτα με καταπιουν γιατι δεν θελω να χορεψω μαζι τους...ελα....ελα....ελα....