Ελα...ελα να με σωσεις...βλεπω πολλα φωτα...κιτρινα κοκκινα πορτοκαλι...με τυφλωνουν...παιρνουν οτι μου εχει απομεινει...και δεν σε βλεπω..τωρα πια εισαι μια ξεθωριασμενη απομακρη αφιλοξενη μορφη διαφανη που στεκει παραπερα σαν να περιμενει κατι που θα ερθει συντομα...και η σιωπη παραμενει...αυτη η εκκωφαντικη σιωπη που βουϊζει μεσα στα αυτια μου και με τρελαινει...ελα να σταματησεις τις σκεψεις που θολωνουν τη λογικη μου...και με βυθιζουν σε μια σκοτεινη απυθμενη δυνη...ελα να ενωσεις τα σπασμενα κομματια, να κανεις τα λογια πραξεις, να μου δειξεις οτι μαγαπας και νοιαζεσαι και με προσεχεις, οτι δεν με ξεχασες και με θυμασαι, οτι θα εισαι εδω οτι και αν συμβει...η φιγουρα σου ξεθωριαζει περισσοτερο, η σκεψη σου μακρυνη και ξενη...που εισαι; Μου λειπεις τοσο πολυ...Αν ηξερες ομως νωριτερα ολα αυτα θα τρομαζες και θα εφευγες μακρια μου, θα με αφηνες οπως και ολοι οι αλλοι...στο δικο μου σκοταδι, στο δικο μου κοσμο...Και τωρα...; Και τωρα τι...; Εφυγες και εσυ...Η φιγουρα σου διαγραφεται αμυδρα στον οριζοντα...ειναι μακρια...μακρια μου...και εφυγε χωρις να μαθει και να ακουσει ολα αυτα που ειχα να πω, και εμεναν φυλαγμενα στη ψυχη μου...ελπιζω να καταλαβεις...πρεπει, πρεπει να καταλαβεις η τουλαχιστον να προσπαθησεις..εγω να ξερεις θα ειμαι εδω...θα περιμενω να γυρισεις, ξανα να με ακουμπησεις, να με φιλησεις, να σε νιωσω κοντα μου και τη ζεστη σου ανασα και τα τρυφερα σου χαδια στο δερμα μου...να κουρνιασω στην αγκαλια σου και να σε ακουσω να γκρινιαζεις που σε ενοχλουν τα μαλλια μου, αλλα να μην με αφηνεις να τα μαζεψω, για να μη χαθει η μαγεια της στιγμης...να μεινουμε παλι ξαπλωμενοι ο ενας πλαι του αλλου χωρις να λεμε τιποτα, γιατι ακομα κα η σιωπη μπορει να λεει τοσα πολλα...θελω να μου κρατας το χερι οσο περπαταμε στα βρεγμενα σοκακια της πολης και βρεχομαστε και μοιαζουμε με μικρα γατακια που εχουν χαθει και ψαχνουν ενα ζεστο μερος για να κοιμηθουν...ελα...γιατι εφυγες τοσο νωρις μακρια μου και δεν προλαβα να σου δειξω ποσα σημαινεις για μενα...ελα...γιατι σε εχω αναγκη...και μακρια σου τιποτα πια δεν εχει νοημα...ολα μου ειναι αδιαφορα...η σπιθα απο τα ματια μου εχει χαθει...αυτο που εχει απομεινει ειναι ενα εντονο γιατι και μια γευση πικρη στα χειλη μου...ελα...πριν τα φωτα με καταπιουν γιατι δεν θελω να χορεψω μαζι τους...ελα....ελα....ελα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου