If I say I love you, I am a liar.

Και καπου αναμεσα στις Αρχες Φιλοσοφιας Β' Λυκειου, σε μια συζητηση με ενα συγκεκριμενο ατομο (ναι, εσενα λεω καλο μου twix) και στo Ville Valo & Manna- Just for tonight αναρωτιεμαι...

Ποσο ευκολο ειναι να μεταβληθουν τα αισθηματα που τρεφουμε για καποιο ατομο; Πως ειναι δυνατο τη μια μερα το ιδιο ατομο να αποτελει εναν απο τους λογους που σε κρατουν στη Γη ( κυριολεκτικα, βλεπε τασεις καταστροφης, ερχομενο ποστ) και την επομενη να ειναι ενας απο τους λογους που θα σε οδηγησουν σε τασεις καταστροφης;

Και αλλαζουν οντως τα συναισθηματα αυτα, απο παθος σε μισος, απο αγαπη σε αποστροφη και παει λεγοντας; Ή απλα ειναι αλλη μια υποδειξη της ανθρωπινης μας αδυναμιας να παραδεχτουμε τα αισθηματα μας καθαρα και ξαστερα; Ή ο ανυπερβλητος εγωισμος και η ψωρο-υπερηφανια που μας στερει αγαπημενα προσωπα;

Γιατι οκ, νιωθεις πολλα για αυτο το ατομο ΣΕ ΝΙΩΘΩ  ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ (συμπληρωση λογω παρατηρησης καποιου παλιοτερα, για προστυχο υπονοουμενο κατι που σιγουρα δεν θελω να περασω αυτη τη στιγμη) αλλα πως γινεται να ειναι τοσο σημαντικο αυτο το ατομο για εσενα και επειτα να επικαλεισαι την αναισθησια η τον εγωισμο σου και να το αφηνεις να φυγει;

Περιμενεις να σου πει οτι πληγωθηκε; Οτι εκλαψε, οτι εχει πρηξει κυριολεκτικα τον περιγυρο του με αυτα τα ρημαδια τα ατελειωτα "ΚΑΙ ΑΝ" ; Σκεφτηκες οτι το τρωνε και το βασανιζουν οι τυψεις και οι ενοχες; Οχι. Τον εαυτο σου σκεφτηκες. Και αυτο το ατομο τον εαυτο του σκεφτηκε εδω που τα λεμε. Γιαυτο δεν σου ειπε τιποτα και ουτε θα σου ελεγε. Προτιμησε να φυγει σωζοντας οση περηφανια του εχει απομεινει και να αφησει τα κομματια σπασμενα στο πατωμα, χωρις να νοιαζεται ποιος θα τα πατησει. Και εσυ τι εκανες; Το αφησες να φυγει. Αυτο το ατομο που σημαινε τοσα για σενα, τωρα το αφηνεις να φυγει. "Δεν με νοιαζει" θα πεις. Το εννοεις;

Αλλα φιλοι μου, η ζωη δεν τελειωνει εδω.
Τα κουφια συναισθηματα, οι δηθεν αγαπες, τα κλεμμενα καρδιοχτυπια, τα διαφανα δακρυα, οι ματωμενες συγγνωμες συνεχιζονται.
Οχι μονο για αποψε, οχι μονο για σημερα, αυριο, μεθαυριο.



ΛΟΙΠΟΝ
Ναι ειμαι επηρεασμενη απο διαφορα γεγονοτα και εγραψα αυτο εδω, το οποιο δεν ξερω για ποσο θα καταφερει να μεινει στο μπλογκ.(-δευτερη φορα που το ανεβαζω, γραφτηκε εχτες, δημοσιευτηκε χτες, διαγραφηκε και αναδημοσιευτηκε)
Ναι ΘΑ ΜΠΡΟΡΟΥΣΕ να ειναι για σενα, οχι ομως δεν ειναι.
Ναι το ξερω οτι δεν βγαζει νοημα, επρεπε ομως καπου να ξετυλιξω -λεμε τωρα- το κουβαρι στο μυαλο μου.
Και ναι, ελπιζω να ειμαι σε θεση να γραψω κατι αισιοδοξο συντομα. Βαρεθηκα την υποκρισια σας, τα προσωπεια και τις δικαιολογιες σας, ομως εχω καταντησει νευρικη και πιεστικη και θελω την παλια κατερινα πισω.
Και ενα οχι, γιατι πρεπει να σταματησουμε αυτο τον εγωισμο που μας δερνει.